Samenwerken met dr. Tabi

Het weekendje Limbe was echt heel erg leuk! Ik had al verteld wat we zaterdag hadden gedaan, namelijk lekker gezwommen en naar de dierentuin geweest. Voordat we naar de dierentuin gingen zijn we even langs de supermarkt gelopen en weet je wat….ze hadden chocolade, echt geweldig. Dat was echt even genieten! ’s Avonds zijn we uiteten geweest op Down-Beach. Daar kan je zelf je eten uitkiezen, vis dan wel te verstaan, maar vers. Ze bakken het dan voor je en dan kan je het lekker opeten op het strand. Dat was erg gezellig!
Daarna zijn we naar ‘feest’ gegaan. Dat was op een binnenplaats ergens in de stad. Er stonden allemaal ‘kraampjes’ met etenswaren, kleren, beauty spullen etc, maar er werden ook spelletjes gespeeld en er werd muziek gespeeld. Daarna zijn we lekker naar het hotel gegaan en gaan slapen.

Zondag hadden we de gehele dag lekker geluierd, gewoon bij het hotel gebleven, lekker in het zonnetje gezeten en gezwommen. Tussen de middag hebben Steef en ik lekker een pizza-broodjes gehaald. Ja ja, er zat een bakkertje in Limbe die pizza-broodjes verkoopt. Echt heerlijk! Daarna zijn we gewoon weer verder gegaan met luieren bij het zwembad. Voor het eten hebben we nog een spelletje gespeeld wat Stefan had meegenomen uit Nederland, Koehandel! Ik kende het spelletje niet, ik speel namelijk nooit spelletjes, maar het was erg leuk. Daarna zijn we gaan eten bij Restaurant Bella in Limbe, we zaten gezellig met z’n vijven onder een koepeltje en we hadden ook daar weer heerlijk gegeten.

Maandagochtend ben ik na het ontbijt richting Banga gegaan. Van Stefan moest ik echt afscheid nemen, want die ging die dag naar Douala om het vliegtuig te pakken naar Nederland. Zijn twee maanden zaten erop. Han is nog aan het reizen met Bas en Nico, zij zitten nu ergens in het noorden van Kameroen en hem ontmoet ik volgende week nog in Limbe.
De reis naar Banga liep voorspoedig en toen ik om twee uur aankwam ben ik gelijk met dr. Tabi verder de OPD gaan doen. Best vreemd gevoel was het om alleen terug te komen, zonder de jongens. Vanaf het begin heb ik met hun samengewerkt, want er was geen andere arts. Maar nu is dr. Tabi er en ga ik met hem samenwerken. Toen nu toe bevalt het prima en leer ik echt van hem.
Die avond kwam er een vrouw binnen met heel veel pijn in haar onderbuik sinds één dag en de buik was heel geprikkeld. Ze vertelde dat ze drie maanden zwanger was. In mijn verhaal van vorige week beschreef ik zo’n zelfde patiënt, waarbij gelijk een operatie verricht moet worden als ze inderdaad zwanger blijkt te zijn, want de diagnose is dan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Deze vrouw bleek in vergelijking met de vorige wél zwanger te zijn en door de hoge verdenking op deze diagnose heeft dr. Tabi haar dezelfde avond geopereerd. Zo fijn dat deze casus nu kwam en niet vorige week toen we alleen waren. Gelukkig is alles goed gegaan en gaat het goed met de patiënt.

Nu er weer een dokter is gaan de operatiedagen, dinsdag en donderdag, ook weer door. Dus dinsdagochtend was er gepland om 7 uur te beginnen met de operaties, want er stonden drie patiënten op het programma. Maar dan merk je toch soms weer dat je niet in een welvarend land bent, want er was geen stroom, dus we konden niks doen. Uiteindelijk zijn we om negen uur toch maar begonnen met opereren ZONDER licht. Echt zo apart, sommige dingen blijven me verbazen. Ik dacht dat ik inmiddels wel gewend was aan de meeste dingen, maar je ziet het…niet dus.
Tussen twee operaties door kwam er opeens een nurse van de maternity heel haastig binnenlopen met een baby. Je zag eigenlijk meteen dat het al was overleden. Toen we aan de nurse vroegen wat er gebeurd was, vertelde ze ons dat de moeder voor het eerst pap had gegeven in plaats van melk. Achteraf hoorde we dat ze geen geld meer had om melk te kopen en daarom dit had gedaan. Blijkbaar heeft het kind zich verslikt en is het voedsel in de longen terecht gekomen. De baby was er één van een tweeling die hier al heel erg lang liggen vanwege geldproblemen. De moeder heeft ze de namen van twee co-assistenten gegeven die hier zijn geweest en bij de bevalling aanwezig waren. Het was heel triest om dit mee te maken, omdat ik ze ook al vanaf het begin dit ik hier ben ken én vooral de manier waarop. Het had niet gehoeven, maar ja dat kan je hier bij zoveel dingen zeggen.

Dr. Tabi is van de ‘vroeg beginnen, vroeg klaar’ methode, dus op dinsdag en donderdag als er operaties zijn beginnen we om zeven uur. De andere dagen beginnen we direct na de morning devotion met de rounds op de maternity en de wards. Dat betekent dat mijn eitje bij charlot of later moet, want voor zeven uur kan ik nog niet bij haar terecht, of dat ik ’s ochtends zelf wat brood eet met mayonaise of smeerkaas, maar meestal wordt het toch dan wat later eten bij Charlot. Dr. Tabi ging meestal ook even wat eten na de rounds, dus dat kwam goed uit. Mijn wekker gaat nu dus dagelijks om half zeven af. Ik ga dan eerst even lekker onder de warme ‘douche’, haha, voor hier betekent dat dus lekker wat koude emmers over je heen gooien. Daarna ben ik er helemaal klaar voor. De dagen gaan nog steeds erg snel voorbij vind ik, elke dag is toch weer anders en loopt altijd anders dan je verwacht. Na het werk ga ik weer terug naar huis. De eerste dagen was het best vreemd want het was nu natuurlijk wel stil alleen, maar ik heb er ook wel weer positief gebruik van gemaakt, door lekker op tijd naar bed te gaan. Anders zaten we altijd nog gezellig te kletsen met elkaar. Maar voor dat het bedtijd was, moest er nog wel gekookt worden voor het avondeten. Maandag had ik niet echt veel zin en heb ik gewoon brood gegeten met een cup a soup, dinsdag heb ik gefrituurde plantanen gemaakt, woensdag rijst met wat groenten, donderdag weer brood met cup a soup. Vrijdag en zaterdag had ik het geluk dat dr. Takang, de gynaecoloog, er was en er voor hem gekookt werd. Marie, een nurse die daar voor zorgde, maakte ook gelijk wat voor mij klaar. Het waren wel echte kameroenese gerechten, maar het smaakte heel goed.

De gehele week hebben de nurses en andere medewerkers gevraagd of ik me niet heel erg alleen voelde. En als ik dat voelde, zeiden ze, dan moest ik weten dat ik niet alleen was, maar dat ik bij hun hoorde. Ze bekommerden zich echt om me.

Zoals ik hierboven al vertelde was dr. Takang nu ook in het ziekenhuis. Hij komt één keer in de maand en dan ziet hij heel wat vrouwen met allemaal verschillende soorten problemen. De OPD-wachtruimte al vroeg in de ochtend vol, want de mensen weten dat het druk wordt er komen dus extra vroeg. Vrijdag heeft hij alleen maar OPD gedaan, zaterdagochtend zat hij in de echo-kamer en daarna is hij gaan opereren tot midden in de nacht. Want toen ik vanochtend wegging uit Banga hoorde ik dat hij tot twee uur was doorgegaan.
Vrijdag heb ik de gehele dag met hem meegelopen op de OPD en dat was echt heel leerzaam. Een groot deel van de vrouwen komen met het probleem dat ze niet zwanger kunnen worden en de hoofdoorzaak daarvan is het vele voorkomen van SOA’s hier. De eileiders gaan daardoor dichtzitten en dan kan er geen bevruchting meer plaatsvinden.

Gisteren heb ik samen met dr. Tabi na de morning devotion de rounds gedaan en wat patiënten gezien op de OPD. Op zaterdag sluit de OPD al om één uur, dus we waren vroeg klaar. ’s Middags heb ik lekker gerelaxed, soms heel even in het zonnetje zitten (echt niet lang, want hij is heel warm) en dan weer even wat lezen in het tropenboek met een muziekje erbij. Er komen ook altijd wel mensen langs voor een praatje, dus de middag was zo om. Dr. Tabi was ’s middags ff naar Kumba, dus als er wat was dan zou ik geroepen worden. Op heel de middag is dat meer één keer gebeurd, dus het ook écht een rustige dag in het ziekenhuis.

Na een maand hier nu te zijn, begin al aardig gewend te raken aan de insekten hier. Ik schrik niet echt meer als er een klein hagedisje, kakkerlak of muis voorbij komt lopen. Echt blij word ik er natuurlijk ook niet van een kakkerlak of muis, maar ja ze zijn hier echt in grote mate, dus het is niet anders, ik moet wel. Ook de vliegende beesten kan ik steeds beter aan, dus misschien kom ik nog eens van mijn angst voor wespen en hommels af!

Vanochtend wilde ik om een uur of negen vertrekken richting Douala en een taxi/bus pakken, maar toen ik dr. Takang gedag ging zeggen zei hij dat ik mee naar Douala kon rijden. Hij woont namelijk zelf in Yaoendé en komt dus langs Douala. Zijn weekend werken in Banga zat erop. Voor mij kwam dat natuurlijk wel erg goed uit. Het zit wat comfortabeler dan in een taxi, want hij heeft een hele goede auto voor de wegen hier en het is gezelliger. We gingen eerst nog even naar de markt in Banga omdat zijn vrouw en tante nog het nodige voedsel wilde inslaan, maar na dit zijn we richting Douala vertrokken. Onderweg hebben ze ook nog van alles gekocht, echt leuk om te zien hoe dat gaat. Dat is hier heel gewoon om dingen langs de weg te kopen. Ze hebben me helemaal bij het hotel afgezet en na daar nog een drankje gedronken te hebben, zijn ze vertrokken richting Yaoendé.

Nu ben ik dus in Douala om drie meiden uit Nederland te ontvangen, die hier morgen aankomen. Het zijn drie fysiotherapeuten die tot maart in het ziekenhuis zullen werken. Dus de komende weken zal ik gezellig met hun in het guesthouse wonen.

Ik vind het nog steeds zo leuk dat jullie zulke leuke reacties sturen op mijn berichten. Helaas kan ik jullie niet allemaal persoonlijk terug contacten via de mail, maar weet dat het echt heel leuk is om te lezen. Super bedankt!

Kus Cris