Mijn avontuur zit erop!!

Kribi-Terugreis

Zondagavond 17 december heeft George me weer keurig opgehaald bij hotel Baptist Mission. Het was een lekkere relaxdag geweest, waarbij ik ook nog even achter het internet heb gezeten, waardoor ik weer een nieuw bericht met foto’s op mijn site kon plaatsen.
Toen ik thuis kwam bij sister Bertha vertelde ze me dat er fou-fou en arrow klaar lag voor me. Nou als er iets vies is, is dat het wel. Maar ja uit beleefdheid ging ik het toch maar proberen. De groente gaat dan nog wel, maar dat soort deeg gemaakt van cassave dat is echt niet te eten. Na een paar happen genomen te hebben, heb ik toch tegen haar gezegd dat dit gewoon niet mijn smaak is en dat vond ze geen probleem. Er zaten trouwens ook stukjes koeienhuid in, maar dat had ik gelukkig al geproefd tijdens mijn feestje. Toen had Gisele het door de stew gedaan, en omdat het echt heel duur is, vond ik dat het op z’n minst even moest proberen. Het smaakt gewoon naar vlees, maar je moet er alleen niet bij nadenken wat je net in je mond gestopt hebt. Dus ik had ook hier bij sister Bertha netjes wat koeienhuid-stukjes gegeten!!

Maandagochtend ben ik naar mijn laatste morning-devotion gegaan. We waren wel iets te laat, want eerst kwam er een man thuis langs, net iets voor zevenen, die even een heel gebed ging afleggen hoe geweldig het wel niet was dat de spullen er allemaal waren. Dat duurde echt zo’n tien minuten…nou tien minuten staan, niet bewegen, ogen dicht en luisteren, duurt dan echt lang. We kwamen dus uiteindelijk pas om kwart over zeven bij de morning devotion aan, waardoor we nog een kwartier konden meedoen. Na de devotion ben ik naar huis gegaan en heb een ontbijtje genomen van stokbrood met pasta. Om negen uur ben ik samen met sister Bertha terug richting het ziekenhuis gelopen. De auto bleek weer eens stuk te zijn, waardoor we met de taxi moesten. Sister Bertha en James van het lab gingen ook een stukje mee met de taxi, want zij moesten naar een seminar over HIV. George heeft me keurig bij het busstation afgezet en is toen zelf weer terug gegaan met de taxi naar het ziekenhuis. De bus naar Kribi vertrok om half elf, waardoor ik zo’n drie kwartier moest wachten. Uiteindelijk zijn we om tien voor elf vertrokken. Helaas kwam er zo’n vervelende half dronken man naast me zitten, maar het niet reageren op zijn vragen hielp, want na een half uur hield hij maar zijn mond!

Om twee uur was ik aangekomen in het hotel in Kribi, het is voor de begrippen hier een schitterend hotel. Wij zouden het een twee sterren hotel vinden! Maar omdat ik de laatste weken natuurlijk wel heel wat anders gewend was, vond ik het ook heel mooi. Heerlijk aan zee, schone kamer, warm water, AC….helemaal goed dus. Ik heb de dagen daar heerlijk in het zonnetje gelegen, een boek gelezen, gewoon lekker gerelaxed zeg maar!
De dagen gingen niet heel snel voorbij, want je zit indirect gewoon te wachten om naar huis te gaan en dan denk je daar veel aan en dat is niet bevorderlijk voor de tijd.

Donderdagochtend 21 december ben ik, na toch nog heel eventjes in de zon gelegen te hebben, mijn spullen gaan pakken en met een taxi naar het busstation gegaan. De bus vertrok om 13.15 uur, waardoor ik een klein uurtje moest wachten. Ik had nog lekker koud water gekocht bij een klein winkeltje en tijdens het wachten kwam er nog een jongen voorbij met een hele mand met koekjes die hij op zijn hoofd droeg, dus daar had ik er ook wat lekkers van gekocht voor de terugreis naar Douala. De bus vertrok netjes op tijd en om vier uur kwam ik aan in Douala waar George en Anthony me stonden op te wachten.

Bij sister Bertha thuis hebben we nog lekker pannenkoeken met elkaar gegeten en daarna ben ik de laatste dingen gaan inpakken. Mijn koffers en mijn rugzak vliegtuig klaarmaken!
Ik had me ook nog even opgefrist en daarna was het nog even wachten tot het tijd was om naar het vliegveld te gaan. Toen ik in de woonkamer zat te wachten, was Anthony druk bezig met de auto schoon te maken. Ik vroeg waarom hij dat nu aan het doen was en hij vertelde dat dat echt alleen voor mij was. Want als een ‘zwarte’ een ‘blanke’ in een vieze auto vervoerd, dan is dat een schande. Maar het was negen uur ’s avonds dat ze me weg gingen brengen, hartstikke donker, dus niemand zou het zien, maar toch wilde hij het heel graag!!

We zijn uiteindelijk om kwart voor negen vertrokken naar het vliegveld met George, Anthony, sister Bertha en een verpleegkundige uit het ziekenhuis. Op het vliegveld was ook Theddies, dus ik had een heel leuk uitzwaaicomité! Het was best moeilijk om afscheid te nemen, want ik wist dat het Kameroen-avontuur dan echt over was. De vlucht ging goed, er was best veel turbulentie, maar daar was ik vrij snel aan gewend. Er werd net als de heenreis goed voor de passagiers gezorgd, goed eten, regelmatig drinken en een lekkere deken om te kunnen te slapen. De tijd ging snel voorbij en toen ik geland was heb ik gelijk gebeld naar Pascal. Mijn ouders, Marleen en Pascal waren naar Brussel gekomen om me op te halen. Helaas duurde het even voordat de bagage kwam, maar uiteindelijk kon ik ze allemaal in mijn armen sluiten. Het was echt heerlijk om weer bij ze te zijn!

Al met al kijk ik echt terug op een geweldige tijd in Kameroen! Ik heb het heel erg naar mijn zin gehad, heel veel geleerd op verschillende vlakken. Het was een top ervaring waar ik nog vaak aan terug zal denken!!